Sor-lekia utzirik, gazte nintzalarik,
Parisen sartu nintzan, kurajez beterik,
plazerez gose eta, burian harturik
behar niala alagera bizi ;
bostetan geroztik, nigar egiten dit, Ziberua, zuri.

Agur, Xiberua ! Bazter guzietako xokorik eijerrena !
Agur, sor-lekia ! Zuri ditit ene ametsik goxuenak !
Bihotzan erditik, bostetan elki deitadazüt hasperena.
Zu utziz geroztik, bizi niz trixterik, abandonaturik,
ezpeita herririk, Paris’ez besterik, zu bezalakorik.

Palazio ederretan gira alojatzen,
eta segur goratik aide freska hartzen ;
gaiñ-behera so-ginik, betzait üdüritzen
Orin gaiñen nizala agitzen ;
Ben’eztira heben bazterrak berdatzen, txoriak kantatzen.

Ametsa, lagunt nezak ni Atarratzera,
ene azken egunen han iragaitera,
Oriko txoriaren kantuz behatzera,
parka ditzan nik egin nigarrak.
Hots ! Ziberotarrak, aitzinian gora üxkaldün bandera !